Ο Ολυμπιακός στο “Μαρακανά”. Απέναντι στη Φλαμένγκο, για τον τίτλο του πρωταθλητή κόσμου στις μικρές ηλικίες. Μία παρέα παιδιών με… κηδεμόνες προπονητές, σε ένα από τα ελάχιστα γήπεδα του κόσμου που προκαλούν εξώκοσμο δέος. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δεν έγινε πρωταθλητής κόσμου. Μέσα στο “Μαρακανά”. Απέναντι στους Βραζιλιάνους. Κόντρα, κυρίως, στο μύθο της Βραζιλίας. Έχασε 2-1, με γκολ στις καθυστερήσεις. Είχε, λίγο πριν, δοκάρι με κεφαλιά. Μπήκε μπροστά στο σκορ κιόλας και έπαιξε στα ίσια μία ομάδα που είχε δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους στο πλευρό της.
Κάπως έτσι γέννησε δύο διαστάσεις η συγκεκριμένη αναμέτρηση. Εκείνη, φυσικά, του συλλόγου που πάει στον απόλυτο ναό του ποδοσφαίρου. Που προσπαθεί, δίχως φόβο και με μπόλικο πάθος, να πάρει το βαρύτιμο τρόπαιο του πρωταθλητή κόσμου. Και αυτήν των παιδιών, σε εφηβεία και μετεφηβεία, που άφοβα και ατρόμητα μπαίνουν σε ένα γήπεδο για να παίξουν ποδόσφαιρο. Δεν τους νοιάζουν, προφανώς, . Το δέρμα τους θρέφουν τα συστατικά της αθανασίας. Δεν ξέρουν, ίσως, τις ιστορίες που το συνοδεύουν. Αυτό που τους νοιάζει, όμως, είναι ότι όσο μεγαλύτερο είναι το γήπεδο τόσο καλύτερα.
Ολυμπιακός: Η αγνή μορφή του ποδοσφαίρου
Ο Ολυμπιακός έζησε την απόλυτη εμπειρία ζωής στη νεανική μορφή του. Εξάλλου, είναι όντως ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, το σήμα του, που καθρέφτισαν οι πιτσιρικάδες του Σωτήρη Συλαϊδόπουλου. Η ήττα, όμως, αφήνει τους παίκτες με ράγισμα. Δύσκολη αυτή η ήττα. Όμως, οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού ποτέ δεν θα ξαναφτάσουν σε αυτήν τη μορφή, Θα γίνουν καλύτεροι, ασφαλώς. Αρκετοί εξ αυτών, μάλιστα, θα κάνουν καριέρα.
Αλλά όλη αυτή η αγνότητα θα παραμείνει για πάντα ως ενσταντανέ. Εκείνοι οι παίκτες που παίζουν αγαθό ποδόσφαιρο. Επιπλέον, οι πλήρεις κινήσεις του Παπακανέλλου και οι πουέντες του Μουζακίτη. Οι μάχες του Κωστούλα και του Κουτσίδη, που νιώθουν στρατάρχες στη μάχη. Όλων εκείνων, επίσης, που τους περιστοιχίζουν και μπορούν να δώσουν το σώμα τους για να νικήσουν μαζί. Αυτή είναι η αληθινή σημασία της συγκεκριμένης ομάδας και κάθε νεανικής ομάδας που γράφει την ιστορία της. Οι τελευταίες στιγμές στον κοινό βίο και την ανεμελιά. Εκείνες που θα πάρουν μαζί τους για πάντα.
