Μίμης Δομάζος: Ο θρύλος του αιώνιου ποδοσφαιριστή

domazos panathinaikos

Ο Μίμης Δομάζος πέθανε δύο ημέρες μετά τα 83α γενέθλιά του και ο κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου θρηνεί. Αυτό, μάλιστα, δεν συμβαίνει κατ’ επίφαση. Όλοι όσοι τον παρακολούθησαν, εξάλλου, δύσκολα βάζουν κάποιον δίπλα του.

Ο Μίμης Δομάζος δεν είναι μόνο σημείο αναφοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και του χάσματος γενεών. Οι άνθρωποι που μεγαλώνουν δύσκολα δείχνουν ανοχή στον τρόπο συμπεριφοράς των μικρότερων. Η μνήμη τους, εξάλλου, κονταίνει όσο περνούν τα χρόνια. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι και οι ίδιοι υπήρξαν το ίδιο αψείς και τραχείς. Έτσι, ενώ το πέρασμα του χρόνου αποτελεί οπωσδήποτε ένα τρόπον τινά μειονέκτημα σε σχέση με τα νιάτα, έχει και τα καλά του. Την εμπειρία, αλλά και την ενθύμιση ότι τα παλιότερα βιώματα είναι εμφανώς ανώτερα των παροντικών.

700 ΔΩΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ

Ο γραφιάς μπορεί να συνομολογήσει σε αυτό, καθώς ανασύρει συζητήσεις από την εφηβική ηλικία του. Όταν μιλούσε για τον Ρονάλντο Ναζάριο, οι παλιότεροι απαντούσαν με τον Αλφρέντο ντι Στέφανο. Όταν έλεγε ότι δεν έχει υπάρξει πιο ντελικάτος ποδοσφαιριστής από τον Ζινεντίν Ζιντάν, οι παλιότεροι του συνέστηναν να μην αυθαδιάζει, αφού δεν έχει προλάβει τον Γιόχαν Κρόιφ. Και όταν ανταπαντούσε ότι έχει δει το θαύμα του Δημήτρη Σαραβάκου στο Γκέτεμποργκ, του εξαπέλυαν μύδρους, αφού ουδείς όπως ο Μίμης Δομάζος υπήρξε.

Μίμης Δομάζος: Ο απόλυτος legend

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό το 1979, έτσι προσωπικότητες όπως ο Μίμης Δομάζος απέκτησαν λαϊκή υπόσταση. Έγιναν στοιχεία της κουλτούρας και οι γλυκές αναμνήσεις οδηγούσαν τους ανθρώπους να παρακάμπτουν όποιες άσχημες στιγμές. Οδηγούσε η ψυχή τη γλώσσα στο να τις αποδίδουν, άμεσα, στην εξαίρεση του κανόνα.

ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ

Ο Μίμης Δομάζος, λοιπόν, δεν ήταν ένας απλός ποδοσφαιριστής. Ήταν κάποιος που έπαιζε πάντα καλά. Ο υπογράφων δεν έχει ανάμνηση ανθρώπου που σε ποδοσφαιρική συζήτηση να αναφέρει παιχνίδι που ο Δομάζος ήταν κακός. Ο κοινός παρονομαστής ήταν πως δεν είχε οποιαδήποτε απόκλιση στην απόδοσή του. Κυριακή παρά Τετάρτη και Τετάρτη παρά Κυριακή, ο «στρατηγός» έπαιζε πάντα εκείνο που μπορούσε.

Ασφαλώς, υπήρξε ένας εγωτιστής στον αγωνιστικό χώρο. Όπως ο Γιώργος Καραγκούνης τρεις δεκαετίες μετά, οι ιστορίες για το πώς ήθελε πάντα να παίζει έχουν αποκτήσει θρυλική εσάνς. Κάθε φορά που ένας προπονητής θα τον έκανε αλλαγή, θα δοκίμαζε την οργή του. Ο Δομάζος ήταν όπως ο Σωκράτης στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα. Όπως ο φιλόσοφος δεν ένιωθε την επιρροή του κρασιού και μπορούσε να εξακοντίζει φιλοσοφικά κομψοτεχνήματα, έτσι και το νούμερο 10 του ελληνικού ποδοσφαίρου έμενε άφθαρτο της επιρροής του χρόνου. Ακόμα και στα παιχνίδια παλαιμάχων, ο Δομάζος πρωτοστατούσε. Πολλές ανέκδοτες ιστορίες τον έφεραν να μη θέλει, με τίποτα, να βγει από τον αγωνιστικό χώρο.

Το πέρασμα του χρόνου ασφαλώς ωραιοποιεί την αλήθεια. Αυτή, δυστυχώς για όλους, είναι πως ο άνθρωπος υπάρχει ως ον και υπόκειται στους φυσικούς νόμους. Όμως, ο Μίμης Δομάζος ήταν η εξαίρεση. Η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι συμπαίκτες του, οι θεατές και εκείνοι που τον έμαθαν από αφηγήσεις, ως τέτοια θα τον μνημονεύουν. Εσαεί.

Ο Αδέκαρος Κριτής

ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ

Previous Article

Διπλό Χτύπημα 24/1/2025

Next Article

Προγνωστικά Mpampas 25/01/2025